011. pierre-i-raimundo.blogspot.com

Pierwsza ocena na blogspocie :) 

Z numeracją lecimy dalej, nie zaczynamy przecież od początku, tylko kontynuujemy to co zaczęliśmy na Onecie. 

____________

Oceniająca: Eget

Oceniany blog: http://pierre-i-raimundo.blogspot.com

1. Pierwsze wrażenie:

Jeżeli mam być szczera, adres mnie odrzuca. Podejrzewam, że Pierre i Raimundo to imiona głównych bohaterów, dlatego pierwsze, z czym mi się skojarzyło to jakaś telenowela brazylijska, więc powiem krótko – fuj.

No ale nie ocenia się książki po okładce, dlatego odejmuję tylko półtora punktu.

3,5/5

2. Szablon:

Czytelny, nawet bardzo czytelny, więc nie miałabym się za bardzo do czego przyczepić. Ładne, stonowane barwy nie męczą wzroku przy dłuższej lekturze, łatwo też odnaleźć się na Twoim blogu. Powiedziałabym, że jest dobrze, jednak do gustu nie przypadł mi obrazek w nagłówku. Jeżeli mam być szczera to ten blady chłopak przypomina mi jakiegoś topielca, no ale to tylko moje zdanie.

4,5/5

3. Treść opowiadania:

a) Fabuła:

Powiem jedno – nie zachwyca. W Internecie mamy masę opowiadań podobnych Twojemu. Naprawdę chyba nie da się ich zliczyć. Twoje na ich tle w ogóle się nie wyróżnia, jak w innych chodzi w nim jedynie o wrzucenie bohaterów do łóżka i dodanie jakiś problemów, co by to im tam za różowo przypadkiem nie było. A mi brakuje jakiejś akcji, opowiadania, w którym wątek miłosny jest poboczny. Intryg i przygód… Rzecz gustu, jak się mówi. Sz

Jednak kiedy człowiek chce na chwilę odpocząć, „wyłączyć mózg” i po prostu przez chwilę dobrze się pobawić, opowiadanie jest idealne.

5/15

b) Ocena świata przedstawionego:

Nie widzę tutaj żadnego świata. Dla mnie bohaterowie poruszają się w pustej przestrzeni, bo nie ma żadnych opisów. Przydałoby się pokazać czytelnikowi jak wygląda szkoła, domy głównych postaci… Niby to takie szczegóły, ale wiesz jak wiele znaczą?

Opowiadanie rozgrywa się w Polsce (nawiasem – Pierre i Raimundo to bardzo polskie imiona, ale poczytasz sobie jeszcze o tym później), jednak gdybyś tego otwarcie nie napisał – nie zauważyłabym. Brakuje mi w Twoim opowiadaniu naszej polskości. Naszych polskich absurdów, dlatego właśnie tekst sprawia wrażenie, że świat osadzony jest w nicości.

Daję sześć punktów za błędy podczas rozmów na komunikatorze. To jedyny znak, że opowiadanie rozgrywa się w Polsce i jak dla mnie jedyna próba osadzenia gdzieś świata.

6/15

c) Opisy:

Opisy? Jakie opisy? Opowiadanie składa się z samych dialogów, opisów jest tu tyle, co na lekarstwo. Uwielbiam ciekawe dialogi, naprawdę, ale same dialogi szczęścia nie dadzą. Popracuj nad rozwinięciem ich, pobaw się trochę słowem, żeby stały się ciekawsze, bo szczerze mówiąc, nawet jeżeli te już wystąpią, wcale nie wciągają. Czasem nawet wydaje mi się, że piszesz je na siłę, bo coś jednak musi być, ale później szybko o tym zapominasz i wrzucasz dialogi.

Nie myślałabym, że kiedykolwiek to powiem, gdyż zazwyczaj długie opisy bardzo mnie nudzą, ale tutaj chciałabym przeczytać właśnie takie długie opisy.

Nie wiedziałam, gdzie to mogę zaliczyć, więc wrzucam tutaj, bo w końcu to część opisu:

(…) Może na szczęście zrezygnował z wyprawy?

...

...

...

Coś tu było nie tak i to coś było irytujące!

Najpierw się umówił a teraz nic? Nie żeby mnie to interesowało, ale powinien chociaż spotkanie odwołać. Zacząłem palcami wystukiwać nerwowy rytm. No nie, chyba mnie nie wystawił? Z resztą wcale mnie to nie interesuje...

...

...

...

Podszedłem do komputera i zobaczyłem (…)

Co mają oznaczać te wielokropki? Upływający czas, tak? Ciężko było napisać „mijały sekundy, później minuty” czy coś w tym stylu? Za to zjadę ci ostro po punktach, bo bardzo mnie to zirytowało. Naprawdę tak nie lubisz opisów, żeby zastępować je wielokropkami? Na dodatek trzema pod rząd?

3/10

d) Dialogi:

Dialogi, w przeciwieństwie do powyższego punktu, są. Źle zapisane, o czym przeczytasz w Poprawności, ale są. Nie wciągają jednak, a przynajmniej nie mnie. Wydają się być jakieś takie… sztuczne. Bardzo często zapalała mi się lampka, że przecież normalny nastolatek nigdy by tak nie powiedział. Chociaż czasem zdarzą się perełki, więc nie jest źle, jednak radzę popracować trochę nad naturalnością dialogów. Przysłuchaj się sposobie układania zdań innych ludzi, każdy używa jakiegoś bardzo charakterystycznego słowa, wielu ludzi także cechuje dziwna kolejność słów w zdaniu.

Z perełek:

- Nie potrzebuję twoich rad, Raimundo.

- Rai…

- Mundo! – dokończyłem z warknięciem.

Bardzo podoba mi się to zacięcie Pierra odnośnie imienia Raia i to jego przekonanie, że jeżeli będzie mówić do niego „Rai” będzie oznaczać, że go polubił, ale więcej o tym trochę później, bo to nie jest odpowiednie miejsce na to.

6/10

e) Bohaterowie:

Pierwsza sprawa – imiona. Na litość boską, to POLSKA. Ale nie, mamy Pierra, Raimunda, Alice, Ashley obok Mikołaja, Tymona i innych „polskich”. Ja wiem, że teraz jest bardzo modne nadawanie różnych innych, bardzo dziwnych imion, ale nie uważasz, że Pierre i Raimundo to już ostra przesada?

Zostawiając już sprawę imion, których nie mogę przełknąć, przejdźmy do samych bohaterów. Na początku bardzo mnie irytowało to, jak Pierre wypierał się Raimunda. Moim zdaniem wyszło Ci sztucznie, bo czytając te jego wszystkie myśli typu: „jak ja go nie lubię” zaraz przy „ale dlaczego on mnie podnieca?” i „dlaczego on mnie obchodzi” miałam już naprawdę dość.

No ale taki już urok tego opowiadania. Jednym może się takie wyparcie spodobać, innym nie. Ja należę do tych drugich, bo jak już wyżej pisałam – wyszło sztucznie.

Jednak z tych milszych rzeczy, to bardzo fajnie oddałeś zależność wypowiadanego imienia przez Pierre. „Rai” i „Raimundo” w jego ustach już nam opisywało, jaki stosunek ma w danym momencie chłopak do swojego sąsiada. Fajny zabieg moim zdaniem, masz za niego duży plus.

8/15

f) Opisy erotyczne:

Jako że nie byłam w stanie przeczytać większej ilości tekstu, bo po prostu taka opera mydlana nie jest dla mnie, doszłam tylko do opisu masturbacji Raimunda i muszę powiedzieć, że mnie zaskoczyłeś. Było króciutkie, ale fajnie opisałeś to, jak Pierre podglądał go, również fajnie zarysowałeś uczucia, jakie chłopakowi towarzyszyły przy podpatrywaniu. Moim zdaniem ta scena była jedną z lepszych (w ogóle) scen z wszystkich rozdziałów, które udało mi się przeczytać.

Z czystym sercem:

13/15

4. Poprawność:

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to niewyjustowany tekst. Każdy autor z większymi ambicjami dla swojego opowiadania powinien o to zadbać, a Ty wydajesz mi się być taką osobą, dlatego dziwi mnie ten obgryziony z boku tekst. Jeżeli jest z dwóch stron równo to i łatwiej się czyta i wygląda to bardzo schludnie, więc mam nadzieję, że weźmiesz sobie moją radę do serca.

Następnie, stosujesz zły zapis dialogów. Zawsze po myślniku piszesz z małej litery, a nie zawsze tak powinno to wyglądać. Spróbuję ci to wytłumaczyć na prostym przykładzie:

- Kocham cię mamo – powiedział mały Jaś.

- Kocham cię mamo. – Mały Jaś uśmiechnął się słodko.

Jeżeli słowo po myślniku odnosi się do sposobu wypowiedzi zdania przez bohatera np.: powiedział, burknął, szepnął, wrzasnął itp. to zapisujemy je małą literą. Jednak jeżeli już odnosi się to do czego innego, niezwiązanego z wypowiedzią – zapisujemy dużą (uśmiechnął się, zatańczył, puścił oczko itp.).

Kolejny błąd to zapisywanie skrótów takich jak „etc.” W opowiadaniu nie powinno to wystąpić, piszemy całość – „et cetera”.

Przed który, a, więc, że zazwyczaj stawiamy przecinek.

To wszystkie z tych większych błędów, które rzuciły mi się w oczy. A teraz trochę takiej „wyłapywanki” z pierwszego rozdziału. Więcej nie dałam rady, bo pierwszy i tak zaatakował mnie ogromną masą nieścisłości i błędów. Nie miałam już sił na przeszukiwanie reszty.

Wszelkie rzeczy, jakie powinny wystąpić w przytoczonym cytacie dopisane są kolorem czerwonym, a te niepotrzebne, których śmiało można się pozbyć – niebieskim.

Z rozdziału pierwszego:

[1] Powszechnie Lato uważane jest za jedną z najlepszych, jeżeli nie najlepszą porę roku. – Okej, ale dlaczego „lato” napisane jest dużą literą? Nie wydaje mi się, żebyś tą porę roku w opowiadaniu traktował jak człowieka, a więc myślę, że jest to zbędne.

[2] Składa się na nią ewolucja namiętności, jaka powstawała pomiędzy dwoma postaciami. – Przecinek.

[3] Nie okazuje uczuć. – „Okazuję” jak już, bo przecież mówi to Pierre.

[4] Mam 18 lat (…) – Tutaj wkrada się moja nienawiść do wszystkich cyferek w opowiadaniach. Na litość boską, to jest tekst ciągły, nie notatka, czy też zapisek matematyczny. „Mam osiemnaście lat.” – o wiele ładniej to wygląda.

[5] Zatrzymałem się na kanale muzycznym i próbowałem zrozumieć czemu w nim tak wiele gołych babek podczas – Nie „czemu” tylko „dlaczego”.

[6] Na tym odludziu jednym z ciekawszych zajęć było oglądanie jak sąsiad podlewał trawnik.

[7] Całkowicie znudzony telewizją udałem się do łazienki, aby się załatwić. – Moje pierwsze skojarzenie – kulka w łeb? Skorzystać z toalety lepiej by brzmiało i nie miałabym dziwnych myśli.

[8] Błękitne, chłodne oczy, ponure spojrzenie. To cały ja, cały ja. Nie wyglądałem na swój wiek, mogłem sobie spokojnie odjąć z rok czy dwa. Nie żeby specjalnie obchodził mnie czyjś wygląd... – Czyjś? Z tego co wiem, w tym momencie opisuje siebie, skąd nagle wziął się czyjś wygląd? 

[9] - Witam sąsiada! – krzyknął mój ojciec do jakiegoś jegomościa i pomachał dłonią. Sąsiad – najwidoczniej spędził właśnie urlop nad morzem, sądząc po opaleniźnie – z uśmiechem na ustach podszedł do ojca.

- Witam cię, Arturze – przywitał się mój ojciec.

- Witaj znów Patryku – odpowiedział tamten i podali sobie ręce przez ogrodzenie.

Nie ogarnęłam tego dialogu. Ojciec się przywitał, po czym przywitał się drugi raz, a dopiero później tamten mu odpowiedział.

Tam, gdzie widzisz myślnik, wcześniej był przecinek, który ni w ząb nie pasował do zdania.

[10] - Witaj, Raimundo. Jestem Pierre (…) – Masz kilkanaście lat, poznajesz swojego RÓWIEŚNIKA i zamiast zwyczajowego „cześć” czy też „hej” mówisz do niego „witaj”? Gdzie Ty się urodziłeś?

[11] Na wejściu czekał także Raimundo, ubrany w niebieską koszulę i czarne spodnie, jakby właśnie witał ważnych gości.

[12] Pani domu chyba się w nudzi.

[13] Nie potrafiłem się z nim kłócić. Niech zna moją łaskę, jutro pójdę z nim na ten rower, ale więcej pewnie się nie spotkamy. – Trochę głupie, skoro mają chodzić razem do szkoły…

[14] Pożegnałem się ze wszystkimi, Raimundo zaszczycił mnie swoim uśmiechem, który mógłby być akumulatorem

[15] Odpaliłem komputer, wszedłem na gadu i zszedłem na dół do kuchni po coś do picia. – Wszedł, zszedł i brakuje mi jeszcze tylko wyszedł. Może za bardzo się czepiam, ale to zdanie jest naprawdę dziwne.

[16] Wracając usłyszałem jak moja siostra jak wariatka pisze na klawiaturze. – Powtórzenie.

To są takie losowe błędy, które po prostu zakuły w moje biedne oczy i nie potrafiłam ich zignorować:

[17] - Jak ci minęły wakacje? – zapytał przyglądając się dziewczyną. – DziewczynOM, liczba mnoga.

[18] - Nie musisz być aż tak nie miły. – „Niemiły” na Boga…

3/20

5. Dodatki:

Jej, ale Ty się angażujesz w to opowiadanie. Całe serducho w nie wkładasz, a widać to po licznych dodatkach. Byłabym bardzo wredna, gdybym tutaj nie przyznała maksa, a zresztą zaimponowałeś mi tym, jak bardzo się angażujesz.  

5/5

6. Punkty dodatkowe:

Dwa punkty za wkładane serce i punkt za „Rai…mundo!”

3/5

7. Podsumowanie oceny.

Opowiadanie nie jest złe, naprawdę. Może w ocenie wyszło tak, jakbym chciała Cię zjechać przy każdej możliwej okazji, ale tak nie jest. Po pierwsze podziwiam Cię za ilość rozdziałów, to, że Pierre i Raimundo nie są dla Ciebie tylko opowiastką, którą pisze się jedynie dla zabicia czasu.

Jeżeli nie szuka się jakiegoś opowiadania z przygodą, intrygami i akcją na pierwszym planie i jeżeli nie ma się uczulenia na błędy P&R są dobrym tekstem dla takiej osoby. Jednak pamiętaj, że sama miłość może w końcu człowieka znudzić.

Liczba uzyskanych puntów to 60 na 120 możliwych.

Twój blog kładziemy na trzecią półkę od dołu (ocena dostateczna).